Bilim insanları özellikle organ nakli konusunda yeni fikirler üretebilmek ve insanlara yeni çareler bulmak için uzun süredir çalışıyor. Bu çalışmalardan biri ise Joan Nichols'un laboratuvarında gerçekleşiyor. 2014 yılında Nichols'un ekibi, insan akciğerine biyomühendislik yapan ilk ekip oldu. Bir yıl sonra, araştırmacılar laboratuarda üretilen bir akciğeri bir domuzun içine yerleştirdiler ve o zamandan beri üç tane daha domuz akciğeri geliştirdiler.
Nichols'un ekibi, laboratuvarda yetiştirilen akciğerlerin dokularını ve kan damarlarını sert, esnek proteinlerin oluşturduğu bir çerçevenin üstünde büyüttü. Araştırmacılar adeta ikinci el bir iskele yaptılar. Ölü domuzlardan tüm organları çıkardılar ve onları hücrelerden ayırmak için şeker ve deterjan karışımı içinde yıkadılar. Kısaca geliştirilen yapay akciğer, yaşayan bir domuzun kendi akciğerinin yanında sıcak, rahat, besin açısından zengin bir ortamda 30 gün boyunca gelişmesine izin verildi.
Bu çalışmada kullanılan dört hayvana, ameliyattan 10 saat, iki hafta, bir ay ve iki ay sonra ötenazi yapıldı. Böylece araştırmacılar, her akciğerin, nakli sonrasında alıcının içinde nasıl geliştiğini inceleyebildiler. Fakat 2 ay üzerinde yaşayan bir domuzda bunun nasıl bir sonuç doğuracağı da bilinmemekte. Bütün bulgular sorunsuz bir şekilde bütünleşen akciğerlere işaret ediyordu. Kan damarları ve akciğer dokuları gelişmeye devam ediyorlar ve her bir hayvanın doğal akciğer mikrobiyomuna özgü mikroplar tarafından kolonize olmuşlardı. Solunum belirtileri başarılıydı ve bağışıklık sistemi tarafından reddedilmiyordu. Fakat geriye kalan büyük bir soru ise biyomühendislik ile geliştirilen akciğerlerin ne kadar iyi oksijen verdiği. Domuzların her birinde başarılı solunum gözüktüyse de bu, hayvanın orijinal akciğerinin işi olabilirdi. Çalışma bu konunun üstüne yoğunlaşmaya devam edecek ve bu da insanlar için bir umut ışığı olacak.
