O gün, insanlık tarihinin en hüzünlü ve düşündürücü günlerinden biri olarak hafızalara kazındı. NASA’nın Challenger Uzay Mekiği, fırlatılışından sadece 73 saniye sonra infilak etti.
NASA’nın uzay programının bir parçası: Challenger Uzay Mekiği.
Challenger Uzay Mekiği, 1983’ten beri başarılı görevler gerçekleştiriyordu. STS-51-L adı verilen bu görev, mekiğin onuncu uçuşuydu.
Görevin özel bir yanı, uzaya çıkan ilk sivil öğretmen olacak Christa McAuliffe’nin de mürettebatta yer almasıydı. McAuliffe, öğrencilerine uzaydan ders vermeyi planlıyordu ve bu, halkın uzay programına olan ilgisini artırmak için büyük bir fırsattı.
Mürettebatta ayrıca komutan Francis R. Scobee, Pilot Michael J. Smith ve görev uzmanları Judith A. Resnik, Ronald E. McNair, Ellison S. Onizuka ve Gregory B. Jarvis yer alıyordu.
Ama doğu saatiyle 11.38’de fırlatılan mekik, 73 saniye sonra parçalandı.
Felaketin sebepleri nelerdi?
Challenger felaketinin temel nedeni, katı yakıt roketlerindeki O-ring adı verilen contaların soğuk hava koşullarında esnekliğini kaybetmesiydi.
Fırlatma günü, Florida’da alışılmadık derecede soğuk bir sabah yaşanmıştı, sıcaklık donma noktasının altına düşmüştü ve O-ring’lerin sızdırmazlığını sağlama yeteneği zayıflamıştı. Fırlatma sırasında, sıcak gazlar O-ring’lerden sızmaya başladı ve bu da yakıt tankının patlamasına yol açtı.
Ancak bu teknik hatanın yanı sıra felaketin arkasında insan faktörü de büyük bir rol oynadı. Mühendisler, fırlatma öncesinde O-ring’lerle ilgili endişelerini dile getirmişti ancak bu uyarılar yönetim tarafından yeterince ciddiye alınmadı.
NASA’nın yoğun program baskısı ve halkın ilgisini canlı tutma arzusu, güvenlik önlemlerinin göz ardı edilmesine neden oldu. Bu durum, kurumsal kültürdeki eksiklikleri ve karar verme süreçlerindeki hataları açıkça ortaya koydu.
Challenger felaketi, NASA’nın uzay programında büyük bir kırılma noktası oldu.
Olayın ardından, uzay mekiklerinin uçuşları 32 ay boyunca durduruldu ve NASA’nın güvenlik protokolleri yeniden gözden geçirildi.
Rogers Komisyonu adı verilen bir soruşturma kurulu, felaketin nedenlerini detaylı bir şekilde inceledi ve raporunda teknik hataların yanı sıra yönetimsel hatalara da dikkat çekti.
Tanıkların belirsiz cevaplarından sıkılan Nobel Ödüllü Fizikçi Richard Feynman ise davaya bomba gibi bir ifadeyle düştü. Feynman, doğaçlama bir deney gerçekleştirdi ve O-ring malzemesinin bir parçasını bir bardak buzlu suya batırarak, düşük sıcaklıklarda tüm esnekliğini nasıl kaybettiğini gösterdi ve böylece teknik detaylara dair tüm şüpheler ortadan kalkmış oldu.
Feynman’ın bir sözü de bu davanın unutulmazı olmuştu. Ona göre NASA, astronotların hayatlarıyla Rus ruleti oynamıştı.
Trajedi sadece NASA için değil, tüm insanlık için önemli dersler içeriyordu.
İlk olarak teknolojik ilerleme uğruna güvenliğin ikinci plana atılmaması gerektiği bir kez daha anlaşıldı. İkinci olarak ise kurumsal kültürde açık iletişim ve şeffaflığın önemi vurgulandı. Mühendislerin seslerinin duyulmaması, felaketin en acı yanlarından biriydi.
O günden beri ise NASA, her ocakta Challenger’ın mürettebatını ve uzay yolculuğunda kaybolan diğer mürettebatlar için anma günü düzenliyor. Bunun yanı sıra mürettebatın aileleri ve öğrencileri, Challenger Uzay Bilimi Eğitim Merkezi kurarak eğitimsel bir miras da bırakmış oldu.
Uzay hakkında detaylandırdığımız diğer içeriklerimiz:
