Leonardo Da Vinci’nin 15. yüzyılda kafa yorduğu suyun akışı, sayısız fizikçi için bir puzzle olmuştur. Aradan geçen 500 yılın ardından kafaları karıştıran “hidrolik sıçrama”nın bilinmezliğini Cambridge Üniversitesi fizikçileri çözmeyi başardı.
Hidrolik akış, hepimizin günlük hayatında şahit olduğu bir durum aslında. Musluğu açın ve lavabonun alt kısmına doğru su akışını izleyin. Genişleyen su birikintisi kenarda yavaşlarken su, batmaya başlayacak olana kadar neredeyse aynı yerde bir basamak halinde kalır. Sadece lavabolarda değil, şelale gibi dikey aşağı doğru akışlarda gözlemlenen bir durum.
Suyun akışına dair ilk bilgileri 500 yıl önce Da Vinci'nin Nature of Water (Suyun Doğası) notlarından geliyor. Fakat ona göre bu davranış, tamamen suyun bir niteliğiydi ve daha fazlası açıklaması yoktu. 18. yüzyılda Guglielmini, 19. yüzyılda Bidone su ile ilgili çalışmalar yaptılar ancak neden bu şekilde suyun dalgalandığıyla ilgili bir araştırma yoluna düşmediler. En son 1914’te fizikçi John William Strutt, delikler ve sıvı şok dalgalarını konu alan bir yazı yazdı. Bu teorik açıklamasında viskozite, kinetik enerji ve potansiyel enerjiyi dikkate aldı.
Yıllar boyunca, suyun akışında yer çekiminin etkisi tartışıldı, bu yüzden Vinci’nin ilgisini 500 yıl önce çekmiş tuhaf su uçurumu, tekrar fizikçilerin önüne geldi. Kimya mühendisi araştırmacı Rajesh Bhagar, suyun atlayışında, yüzey gerilimi ve viskoz kuvvetlerin sıvı filmlerdeki momentumu dengelediğini ve yer çekiminin aslında önemli rol oynamadığını açıkladı. Artık yerçekiminin etkisi göz önünde bulundurulmadan yüzey gerilimine konsantre olunması; fizikçilere hidrolik sıçramayı manipüle etmenin yollarını sağlayacak.
Bu sürecin uzun yıllar sonra kavranabilmesi sektörel anlamda büyük bir etki yaratacak ve endüstriyel su kullanımını büyük ölçüde azaltabilecek! İnsanlar bu teoriyi otomobillerden fabrika ekipmanlarına kadar her şeyi temizlemenin yeni yollarını bulmak için kullanabilecekler.
